40. Arlo Finch i Dolina ognia
Witajcie czytelnicy! Dzisiaj ponownie przychodzę do was z książką recenzencką, z którą miałam przyjemność się zapoznać dzięki uprzejmości wydawnictwa Jaguar, czyli "Arlo Finch i Dolina ognia". Przyznam, że opis mnie mocno zaciekawił i skojarzył mi się od samego początku z moją ulubioną kreskówką, czyli "Gravity Falls", w książkowej wersji, dlatego z ogromną chęcią bardzo szybko zabrałam się za lekturę.Arlo Finch razem ze starszą siostrą i matką podróżują po całym kraju próbując znaleźć miejsce, w którym mogliby zatrzymać się na stałe. Po dłuższym czasie trafiają w końcu do Pine Mountane, niewielkiego miasteczka w górach, gdzie znalezienie zasięgu graniczy niemal z cudem. Zamieszkują razem z wujem, w zrujnowanej chałupie i starają się przyzwyczaić po raz kolejny do nowego życia. I wszystko wydawałoby się jak najbardziej w porządku, gdyby nie duchy stające na drodze Arlo, próbując go zabić. Pytanie tylko brzmi, dlaczego...
Jak głosi nam sama okładka "Arlo Finch i Dolina ognia", to pozycja idealna dla fanów "Baśnioboru" i serialu "Stranger Things", ale po przeczytaniu opisu, mnie przyszło do głowy porównanie do jeszcze czego innego, a mianowicie bajki "Gravity Falls", znanej może bardziej pod nazwą "Wodogrzmoty małe", miałam więc do tej pozycji pewne wymagania, jako że jestem fanką, każdej z wymienionych powyżej pozycji, szczególnie Wodogrzmotów. I przyznam niestety, że już na samym początku przeżyłam swego rodzaju, okrutne rozczarowanie, wywołane głownie przez język, którym posługuje się autor, a który jest bardzo prosty i pozbawiony większej ilości opisów. Już z tych pierwszych stron widać, że pozycja ta jest skierowana do młodszego czytelnika.Widzimy to już po samym sposobie wydania pozycji, choćby przez dużą czcionkę, wykorzystywaną głównie w książkach właśnie dla młodszego czytelnika. Ale choć dokładnie w tamtym momencie, poczułam się mocno rozczarowana, dałam książce szansę i czytałam ją dalej.
I tym, co przede wszystkim zwraca uwagę w tej pozycji, jest niesamowita ilość magii i tajemnicy. Powoli wdrażałam się w ten świat, razem z głównym bohaterem i odkryłam, że ma w sobie naprawdę wiele magii, a wokół bohaterów zdarzają się niesamowite, przekraczające ludzką wyobraźnie zdarzenia. Arlo i jego przyjaciele stoją na rozdrożu ludzkiego i magicznego świata, ale to właśnie Arlo, jest najbardziej wyjątkowy z nich wszystkich.Co do samych bohaterów, byli w porządku. Nie poczułam z nimi większej więzi, nie znienawidziłam ich. Byli mi niemal obojętni, a choć oczywiście sympatia do tych chętnych do działania dzieciaków, gdzieś się pojawiła, to jednak było to moim zdaniem za mało, by faktycznie w jakiś szczególny sposób się z nimi zżyć. I nad tym niesamowicie ubolewam, szczególnie że pomysł na tą opowieść był naprawdę bardzo dobry. Moje serce podbił szczególnie pomysł wykorzystania przez autora struktury harcerskiej i przedstawienie nam zastępu do którego trafił główny bohater, a choć ja sama osobiście, nigdy w harcerstwie nie byłam, podejrzewam, że czytelnicy z nim związani, poczują braterską więź z bohaterami tej książki i z uśmiechem będą czytać, jak ćwiczą, by zdobyć kolejne sprawności.
Jednak tak naprawdę, "Arlo Finch", choć niewątpliwie pełen magii, przekonał mnie do lektury następnego tomu, głównie przez niesamowitą ilość tajemnic i pytań, które pozostały w mojej głowie po lekturze pierwszej części, ponieważ tak naprawdę, nic się nie wyjaśniło! No dobrze, prawie nic. Ale przede wszystkim, zaintrygowało mnie zakończenie i pojawienie się nowej postaci, która zatrzęsła moim światem i sprawiła, że niemal natychmiast zapragnęłam sięgnąć po kolejny tom.
Autor: John August
Wydawnictwo: Jaguar
Ilość stron: 340
Ocena: 6/10
Komentarze
Prześlij komentarz